Charles Rogier, Saint-Quentin (Frankrijk), 17.8.1800 – Sint-Joost-ten-Node, 27.5.1885

Doctor in de rechten, advocaat; lid Voorlopig Bewind, volksvertegenwoordiger (1830-1854, 1856-1885), gouverneur provincie Antwerpen (1830-1840), minister (1832-1834, 1840-1841, 1847-1852, 1857-1867), premier (1847-1852, 1857-1867), minister van Staat (1867).

Charles Rogier wordt op 17 augustus 1800 geboren in het Franse Saint-Quentin. Wanneer zijn vader sneuvelt in Napoleons veldtocht tegen Rusland, vestigt zijn moeder zich in 1812 in Luik. In 1826 behaalt Rogier het doctoraat in de rechten aan de Luikse universiteit en schrijft hij zich in aan de balie. Tezelfdertijd profileert hij zich via zijn engagement in de Luikse pers als een liberale opposant van de koning der Nederlanden, Willem I. Tijdens de septemberdagen van 1830 speelt hij een hoofdrol in de Belgische revolutie en wordt hij één van de architecten van de nieuwe staat. Hij is lid van het Voorlopig Bewind, dat op 4 oktober 1830 de onafhankelijkheid uitroept en wordt in 1830 verkozen in het Nationaal Congres. Hij zet dit mandaat vanaf 1831 voort als volksvertegenwoordiger. Op 15 juni 1831 wordt Rogier ook gouverneur van de provincie Antwerpen. Gezien het feit dat er nog geen onverenigbaarheid bestaat tussen de functie van gouverneur en het mandaat van volksvertegenwoordiger, blijft Rogier intussen gewoon lid van de Kamer en treedt hij zelfs toe tot de regering.

Van 1832 tot 1834 beheert hij binnen de unionistische regering-Albert Goblet d’Alviella de portefeuille van Binnenlandse Zaken, waardoor hij een duidelijk liberale stempel kan zetten op de staatsstructuur die nog in volle ontwikkeling is. In 1840 krijgt Rogier zijn ontslag als gouverneur en wordt hij opnieuw minister, bevoegd voor Openbare Werken, Onderwijs en Schone Kunsten in het kabinet van de liberaal Lebeau. Deze regering is geen lang leven beschoren en valt reeds in 1841.

Rogier gaat hier vanaf 1841 steeds kritischer tegenover staan. Hij betreurt de succesrijke obstructie die de klerikalen blijven voeren tegen de scheiding tussen kerk en staat en verleent vanaf 1845 zijn steun aan het project van onder meer Paul Devaux en Theodore Verhaegen om een bundeling van alle liberale en antiklerikale krachten te organiseren. In juni 1846 komt het Liberaal Congres, weliswaar in afwezigheid van Charles Rogier, samen en wordt de Liberale Partij als eerste nationale politieke organisatie in België opgericht. In zijn afwezigheid slaagt Walthère Frère-Orban er echter in zich als nieuwe voorman van de liberalen te profileren. Vanaf dan moet Rogier zijn leidende positie met hem delen.

Voorlopig blijft hij echter het enige voor de koning aanvaardbare boegbeeld van de Belgische liberalen. Na de val van de katholieke regering de Theux wordt Rogier in 1847 aangezocht om de eerste liberale partijregering te leiden. In het revolutiejaar 1848, wanneer zware onlusten uitbreken doorheen Europa, komen de overheden onder heel zware druk te staan en worden uit schrik voor een omwenteling soms verregaande liberaliseringen doorgevoerd. Rogier, die kan steunen op de meest liberale grondwet in Europa, wacht desondanks niet af en neemt potentiële revolutionairen de wind uit de zeilen met een aantal democratiserende maatregelen. Zo wordt onder meer de kiescijns verlaagd tot het grondwettelijk minimum en wordt het zegelrecht op dagbladen afgeschaft. Daarnaast voert zijn regering een actieve politiek om de economische crisis te bestrijden en het welvaartspeil te verhogen. Desondanks verliezen de liberalen in 1852 de verkiezingen en maken ze plaats voor een zakenkabinet.

In 1854 wordt Rogier niet herkozen als volksvertegenwoordiger en wordt zijn parlementaire loopbaan on hold gezet. In 1856 maakt hij zijn herintrede in de Kamer. Een jaar later komt hij opnieuw aan het hoofd te staan van een liberaal kabinet, waarin hij de portefeuille van Binnenlandse Zaken (vanaf 1861 Buitenlandse Zaken) op zich neemt maar de macht moet delen met Frère-Orban. In 1867 neemt het laatste kabinet-Rogier ontslag en neemt Frère-Orban de fakkel over. Een dag later wordt Rogier benoemd tot minister van Staat.