Paul Lamborelle, Lokeren, 9.7.1871– Mechelen, 1.5.1943

Arts; gemeenteraadslid (1911-1943) en schepen (tijdelijk tijdens Wereldoorlog I, 1933-1939) in Mechelen, volksvertegenwoordiger (1912-1919, 1921-1925, 1939-1943), senator (1925-1929, 1932); voorzitter Nationale Centrale der Liberale Vakbonden van België (1920-1942).

Lamborelle is tijdens zijn studies geneeskunde aan de Gentse universiteit actief in de Société Générale des Etudiants Libéraux, de studentenorganisatie waaruit later het Liberaal Vlaams Studentenverbond ontstaat. Hij speelt als sociaalvoelend arts al snel een rol in de liberale werkliedenbeweging. In de Mechelse politiek is hij actief als gemeenteraadslid van 1911 tot aan zijn overlijden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog is hij tijdelijk schepen.

In 1912 wordt hij tot volksvertegenwoordiger verkozen voor Mechelen. Hij zetelt in de Kamer tussen 1912 en 1919, tussen 1921 en 1925 en van 1939 tot 1943. Hij wordt tweemaal senator, in 1925 en in 1932. Als liberaal politicus heeft Lamborelle aandacht voor de Vlaamse verzuchtingen. In het parlement is hij een van de spreekbuizen van het Liberaal Vlaams Verbond. In 1922 stemt hij als een van de zes Vlaamse liberale Kamerleden voor de gedeeltelijke vernederlandsing van de Gentse universiteit.

Na de Eerste Wereldoorlog leidt hij samen met Edouard Pecher een centraliseringscampagne met als doel de ‘liberale sociale werken’ (mutualiteiten en vakbonden) van nationale overkoepelende organisaties te voorzien. Lamborelle is de voorzitter van het congres van de Liberale Sociale Werken in mei 1920. Het resultaat is de oprichting van de Nationale Centrale der Liberale Vakbonden. Hij blijft voorzitter van de centrale tot 1942. Hij overlijdt te Mechelen op 1 mei 1943.